Zwinność : od zwinnych zespołów do zwinnego zarządzania

Abstract

W rozdziale pierwszym przedstawiono genezę, historię oraz główne założenia koncepcji zwinnego zarządzania. Podjęto się próby zdefiniowania zwinności, uporządkowania metodologicznego koncepcji oraz przedstawienia głównych etapów jej rozwoju na przestrzeni ostatnich dekad. Rozdział pierwszy ma charakter wprowadzający i przedstawiający istotę omawianej problematyki. Rozdział drugi poświęcony jest analizie warstwy metodycznej zwinności na poziomie zespołów i projektów zwinnych. Na kolejnych jego stronach zaprezentowano przegląd najważniejszych metod, technik i metodyk zwinnego zarządzania. Omówienie to ma na celu zilustrowanie bogactwa metodycznego podejścia oraz krytyczną ocenę proponowanych narzędzi z perspektywy ich silnych i słabych stron rekomendowanych zaleceń metodycznych. W rozdziale trzecim autor rozpatruje problematykę skalowania zwinności. Sukces przedsięwzięć o relatywnie małej skali skłonił menedżerów do poszukiwania możliwości powtórzenia tychże osiągnięć również w przypadku rozwiązań dużych, a także programów, zarządzania portfelem oraz całymi organizacjami. Jednakże skalowanie dalekie jest od automatyzmu. Pojawiające się specyficzne problemy w tym zakresie, jak również odrębne rozwiązania wraz z ich oceną stanowią treść tegoż rozdziału. Rozdział czwarty kontynuuje wątki rozpoczęte w rozdziałach poprzednich. Wobec popularyzacji podejścia zwinnego oraz chęci adaptacji go przez liczne organizacje nie tylko z branży informatycznej konieczne jest dokładne przestudiowanie uwarunkowań, przebiegu oraz czynników sukcesu i porażki tzw. zwinnych transformacji, czyli przedsięwzięć mających na celu fundamentalną zmianę filozofii działania organizacji w kierunku szybkości, elastyczności, zwinności. Atrakcyjność i swoista „moda” na zwinność powodują rosnące zainteresowanie takimi wdrożeniami, jednak naukowa analiza literatury i doświadczeń w tym względzie sugerują zachowanie wysokiej ostrożności i uwagi przy realizacji takich przedsięwzięć ze względu na poziom skomplikowania, zasięg oddziaływania zmian oraz ryzyko porażki. W rozdziale tym problematyka ta została przeanalizowana szczegółowo i z wysoką uwagą. Prezentowaną publikację kończy podsumowanie, w którym autor zbiera uzyskane w całej monografii obserwacje oraz podejmuje próby wskazania scenariuszy, potencjalnych kierunków dalszego rozwoju dziedziny mającej pełne prawo określać się jako dziedzina „dojrzała”: zarówno w wymiarze metodycznym, jak i organizacyjnym i szerokiej społeczności praktyków i badaczy-naukowców.